Als het anders loopt

Iedereen kan hier terecht komen, zegt mijn vader. Hij vult een oneindige stapel formulieren in en ik moet stil zijn. Het duurt al zeker honderdtien uur. Er is een hoge balie, met daarachter twee blauwe latex handen. Ze zeggen wat we moeten doen, maar ik begrijp het niet.

Mensen komen en gaan. Een meisje aan een infuus danst zo licht, ik denk dat ze kan vliegen. De jongen die net naast me zat heeft geen armen en benen, maar hij kan alles.
Er is een vrouw met zo’n zwaar, groot hoofd dat ze bijna omvalt.

Je kunt hier ook verdwalen. Door de gang loopt een oude man. Met hem kun je lachen, hij is vergeten dat hij hier al jaren komt. In zijn ogen drijven zomerwolken.
En ik, ik ben gewoon anders. Dat is juist goed, zegt mijn vader. Er is al zo veel hetzelfde.

De muzikale voorstelling Als het anders loopt gaat over een wachtkamer waar niemand wil zijn. Waar de muren bewegen, mensen wankelen en tóch sterk blijven.